Μια παρέα εικοσάριδων, το 1952. Σημαίνει κάτι; Ίσως ναι, ίσως και όχι. Για τα vrisika όμως σημαίνει πολλά! Είναι η πρώτη φωτογραφία που δόθηκε έτσι, χωρίς να τη ζητήσει κανείς.  Ο θείο Γιάννης άνοιξε το πορτοφόλι του, έβγαλε τη φωτογραφία και είπε: είναι τραβιγμένη το 1952.

Σχεδόν ταυτόχρονα είχαμε και το πρώτο μας μήνυμα. Σύμπτωση;

Η δουλειά σας είναι άριστη και η πρασπάθειά σας αυτή μας συγκίνησε ιδιαίτερα. Όταν γράφεις στο google το όνομα από το χωριουδάκι σου και βρίσκεις αυτή την καταπληκτική δουλειά δεν έχεις παρά να δώσεις πολλά πολλά συγχαρητήρια σε αυτούς που ασχολήθηκαν και αφιέρωσαν τόσο! από τον πολύτιμο χρόνο τους.

Ευχαριστούμε για τις συγκινήσεις που μας δίνετε και ευχόμαστε να συνεχίσετε έτσι

Ξένια Ζαπρίδου